Pick Me Up, Infinite Gacha

داستان مانهوای "Pick Me Up, Infinite Gacha" از اونجایی شروع میشه که شخصیت اصلی ما که یه گیمر حرفه ای‌ هست توسط یه باگ نامشخص وارد بازی موبایل برفراز برج میشه. کلیشه ای بودن یا نبودن یه اثر به موضوعاتی مثل تناسخ، دانجن، لول اپ کردن و فضای گیمی ربطی نداره، بلکه به نحوه روایت اثر مربوطه. برای مثال توی این اثر با اینکه موضوعات مشابه مانهوا های دیگه هست ولی نویسنده با ایجاد تنوع توی ساختار خود بازی و نحوه روایت، تا حدودی تونسته از کلیشه ای شدن اثر جلوگیری کنه. نمونه بارز این موضوع رو توی شخصیت هایی که وارد دنیای بازی میشن، نحوه افزایش سطح، دیدگاه شخصی که بازی رو کنترل میکنه نسبت به بازیکنایی که در اختیار داره و همینطور تنش بین بازیکنایی که یهویی توی شرایط مرگ و زندگی قرار میگیرن دید. با اینکه داستان ساختار پیچیده ای نداره و روایت تقریبا یکنواختی داره ولی بعنوان یه اثر شونن و اکشن، کاملا جذابه و خواننده میتونه بدون خستگی اثر رو دنبال کنه و ازش لذت ببره.

طراحی اثر همونطور که قبل از انتشارشم انتظار داشتیم، بشدت چشم نواز و با جزئیات هست. یکی از نقطه قوت های همچین اثاری طراحیشون هست که استودیو ریدایس تو این زمینه متخصصه. ایجاد یه فضای تاریک با رنگ بندی های تیره و طراحی یه محیط قابل درک با تمام جزئیات توی همون اول داستان مخاطب رو سمت خودش میکشونه. ولی بنظر من جذاب ترین بخش طراحیش استایل شخصیت هاست. نحوه طراحی چهره و اندام های بدن که حالت کشیده تری داره و توی مبارزات طراح میتونه روی حرکات شخصیت مانور زیادی بده. از جزئیات هم بهتره غافل نشیم‌‌. نمونش فضای سیستم بازی هست که واقعا جذابه. هیولاهای بازی کاملا حس هیجان رو منتقل میکنن. سطح بندی شخصیت ها و همینطور دانجن ها و هیولاهای داخلشون هم خیلی زیبا به تصویر کشیده شدن.

بیشترین ایرادی که میشه از این اثر گرفت شخصیت پردازیش هست. با اینکه تعامل بین شخصیت ها و انتقال احساسات خیلی خوب حس میشه ولی تشابه شدیدشون نسبت به باقی اثار هم ژانر این اثر تا حدودی تو چشمه. شخصیت اصلی همه فن حریف و شدیدا باهوش که میتونه توی هر شرایطی خودش رو از سختی ها بکشه بیرون و شخصیت های فرعی که صرف جلو رفتن داستان اونو دنبال میکنن. البته که این ایرادات تا اینجای داستان هست که هنوز موضوعات زیادی مشخص نیست و بخش کوتاهی ازش روایت شده. امیدوارم جلو تر بتونیم بخش های دیگه ای از کاراکتر هارو ببینیم و همینطور کاراکتر های جذابی هم وارد داستان بشن تا جذابیت اثر رو دوچندان کنن.

با اینکه داستان نقطه قوتی نداره که اون رو از باقی آثار متمایز کنه ولی ایده های جالبی هم داره که توی اجرا خوب در اومدن و با طراحی فوق العاده به تصویر کشیده شدن. روایت رفته رفته جذاب تر میشه و مخاطب رو به سمت خودش میکشه. اینده خوبی رو برای این اثر پیشبینی میکنم و با وجود مشکلاتی که بهش اشاره کردم این اثر رو برای مخطبای ژانر اکشن و شونن شدیدا پیشنهاد میکنم. البته مخاطب های عادی هم میتونن از این اثر لذت ببرن ولی نباید انتظار چیزی فراتر از یه اثر شونن داشته باشن. در مجموع اثریه که شاید برای بعضی افراد جالب نباشه، ولی مطمئنن برای کسایی مثل من که ژانر مورد علاقم هست و انتظارات خودمو از داستان همچین اثری خیلی بالا نمیبرم، کاملا جذابه.