Pick Me Up, Infinite Gacha

داستان مانهوای "Pick Me Up, Infinite Gacha" از اونجایی شروع میشه که شخصیت اصلی ما که یه گیمر حرفه ای‌ هست توسط یه باگ نامشخص وارد بازی موبایل برفراز برج میشه. کلیشه ای بودن یا نبودن یه اثر به موضوعاتی مثل تناسخ، دانجن، لول اپ کردن و فضای گیمی ربطی نداره، بلکه به نحوه روایت اثر مربوطه. برای مثال توی این اثر با اینکه موضوعات مشابه مانهوا های دیگه هست ولی نویسنده با ایجاد تنوع توی ساختار خود بازی و نحوه روایت، تا حدودی تونسته از کلیشه ای شدن اثر جلوگیری کنه. نمونه بارز این موضوع رو توی شخصیت هایی که وارد دنیای بازی میشن، نحوه افزایش سطح، دیدگاه شخصی که بازی رو کنترل میکنه نسبت به بازیکنایی که در اختیار داره و همینطور تنش بین بازیکنایی که یهویی توی شرایط مرگ و زندگی قرار میگیرن دید. با اینکه داستان ساختار پیچیده ای نداره و روایت تقریبا یکنواختی داره ولی بعنوان یه اثر شونن و اکشن، کاملا جذابه و خواننده میتونه بدون خستگی اثر رو دنبال کنه و ازش لذت ببره.

موضوع کلی رو در آثار زیادی دیدیم، یک گیمر وارد بازی میشه و مجبور میشه همراه کاراکترهای بازی برای زنده موندن تلاش کنه. اما تمایز این اثر با بقیه در سیستم بازی متفاوتشه. بالا رفتن از برج رو زیاد دیدیم اما هیچ کدوم اینقدر جزئیات یک بازی رو دقیق و منطقی نساخته بودن. اینقدر بازی جذابیه که هر مخاطبی رو علاقمند میکنه به بازی کردنش (حیف که خیلی پیشرفته‌ست وگرنه تا الان میساختنش بازیشو). تا چپتر ۱۱۷ میشه گفت از نظر داستانی نقطه کور خاصی نیست و خواننده نه تنها گیج نمیشه با این همه جزئیات، بلکه بیشتر و بیشتر با استراتژی‌ها و سکانس‌های حرفه‌ای روبرو میشه. تنها چیزی که تو این اثر قابل پیشبینیه نجات یافتن شخصیت اصلیه (که خب منطقا اگر نباشه یعنی اثر تموم شده!) و بقیه موارد رو کلا نمیشه فهمید. نمیشه بیشتر از ۹ امتیاز داد ولی داستان به نظرم ۱۰ از ۱۰ عه. اگر میخواید ببینید که داستانش رو می‌پسندید یا نه، فقط کافیه تا چپتر ۱۰ بخونید.